Placenta laat niet los.
Een tijdje geleden reed ik richting Eindhoven om kennis te maken met Noëlla en Danny en zoontje Bram. Mijn eerste intake als geboortefotograaf. Wat zenuwachtig stapte ik in de auto. Het gesprek in mijn hoofd had ik al 5 keer gevoerd. Alle mogelijke vragen had ik mezelf al beantwoord.
Het werd een gesprek wat indruk op me maakte. We spraken over de geboortefotografie en ik luisterde naar een stukje van hun levensverhaal. Ik besefte me direct dat hier tegenover me een hele sterke mama zat die een hele grote zware rugzak met zich meedroeg. Een rugzak die je bijna niet alleen kunt dragen. Een dochtertje moeten afstaan in haar zwangerschap, een dochtertje verloren door wiegendood en ook nog haar vorige partner plots verloren. Haar enige wens voor de bevalling was dan ook een gezonde dochter. Want de zwangerschap zelf was alles behalve onbezorgd.
Hoe sterk moeten je schouders zijn om deze door dit alles recht te kunnen houden. Hoe mooi dat ze nu in verwachting waren van een meisje. Hoe ontzettend gunde ik deze mama en papa een fijne bevalling en een heel mooi nieuw hoofdstuk van hun leven samen! Wat een lieve mensen en een aanstaande papa die me helemaal op mijn gemak stelde met zijn humor. Danny: “Als je mij foto's laat maken heb je straks alleen het plafond erop staan omdat ik ergens flauw ben gevallen”. Nou Danny, dat is aardig goedgekomen dacht ik zo. Je hebt je prima staande gehouden!
Op weg naar huis kreeg ik twijfels. Was ik wel de aangewezen persoon om dit vast te gaan leggen. Zo weinig ervaring en ik kon dit niet over doen. Maar beseffend dat als zij er zelf een goed gevoel bij hadden ik dit als een schouderklopje kon zien wat me de moed gaf om dit te gaan doen. Wetende dat dit een heel emotionele bevalling kon gaan worden.
Rond 7.30 in de ochtend ging mijn telefoon. Danny vertelde me dat de weeën 's nachts waren begonnen en dat Noëlla al 5 cm ontsluiting had. Op de achtergrond hoorde ik haar opgewekte stem wat niet deed geloven dat hier een mama heel hard aan het werk was, maar wat dus wel zo was. Gezien de snelheid van haar eerdere bevallingen was het voor mij zaak om mijn spullen te pakken en richting Veldhoven te gaan.
Om 8.30 kwam ik de verloskamer binnen. Ik hing mijn jas op en pakte mijn camera. Ik zag direct dat Noëlla het zwaar had. Ze had pijn en liet dit ook merken aan de verpleegkundige die haar geen moment uit het oog verloor. Deze liet de verloskundige komen die ging voelen hoe ver Noëlla op dat moment was. Toen deze hoorde dat het nog steeds 5 cm was, was ze toch ietwat teleurgesteld. Zoveel weeën al opgevangen en nog niet veel verder zijn dan 1,5 uur daarvoor. Ze kreeg pijnbestrijding met een pompje wat ze zelf kon bedienen. Gelukkig kon ze nu ontspannen. Ze heeft meerdere malen benadrukt aan de verpleging hoe ontzettend blij ze was met dit pompje. De pijn was nu gelukkig wel te dragen. Ze werd wel wat misselijk waarop Danny als grapje vroeg of ze niet toevallig een hamburger voor haar moest gaan halen.
Hun meisje wilde al heel graag laten zien dat haar darmpjes goed werkte en omdat er meconium in het vruchtwater zat zou de geboorte iets anders gaan verlopen dan ze zouden willen. Het kindje zou niet direct op haar buik worden gelegd, maar achter haar, tussen haar benen. Zo konden ze het slijm uit haar mond halen en haar stimuleren om goed te ademen.
Voor mij was het fijn om dit te weten. Dan dan kon ik er vanuit gaan dat ik de geboorte niet vanaf het gezicht van mama vast hoefde te leggen. Ik kon aan de achterkant van het bed gaan staan om hier te fotograferen hoe het kindje hier nagekeken werd en daarna pas aan de mama werd gegeven.
De verloskundige kwam iets voor 11.00 even kijken hoe het ging en toen Noëlla aangaf toch wel wat druk voelen en ook dat de weeën wel heftiger waren ging deze even voelen hoe ver de ontsluiting nu gevorderd was. Gelukkig deze keer beter nieuws. Ze zat inmiddels op 9cm! Alles werd klaargezet voor de geboorte van hun nieuwe wondertje wat niet lang meer op zich zou laten wachten.
Rond 11.10 was er volledige ontsluiting en mocht deze krachtige mama haar kindje op de wereld gaan zetten. Gesteund door Danny die haar hand stevig vast hield, haar zo nu en dan een washandje aangaf, gevolgd door een liefdevolle kus. Maar verder niet veel meer kon dan toekijken hoe zijn vrouw de weeën wegpufte.
Na een paar krachtige persweeën hoorden we tot onze grote opluchting om 11.20 het allereerste geluid van Evy. Een krachtig huiltje van een meisje dat helemaal klaar was om geboren te worden en wat alle bezorgdheid van haar ouders op dat moment wegnam. Ze was er en het ging goed! Na het slijm wat werd weggepoetst werd ze op mama's buik gelegd en zag ik een geëmotioneerde papa en mama. Ik hoorde Noëlla vragen “Is het wel echt een meisje?”. Nou, dat was een zeker! En wat voor een. Een prachtig gezond, mooi meisje. Danny knipte de navelstreng door en nu was het wachten op het moment dat de placenta los liet. Wat zag ik een liefde in de ogen van deze papa en mama. Liefde voor Evy en voor elkaar.
Opgaand in dat moment leken ze niet te beseffen dat de placenta maar niet geboren wilde worden. Er werd ze verteld dat ze medicatie gingen toedienen via het infuus. Daarna ook via de navelstreng in de hoop dat deze hierdoor losliet. Ik kreeg een beetje een naar gevoel in mijn buik. Het gaat toch niet zo zijn dat deze mama dadelijk naar de OK moet om haar placenta te laten verwijderen? Er werd druk gebeld met de dienstdoende gynaecoloog en met de OK. Diverse vaktermen vlogen me om de oren en binnen 10 minuten stond de kamer vol met artsen en specialisten. Ze zat al op 0,5 en ik zie nu 0,7 hoorde ik de verloskundige tegen de gynaecoloog zeggen. Dat ging over de hoeveelheid bloed die Noëlla aan het verliezen was. Tegen haar werd nu verteld dat ze haar klaar gingen maken voor de OK waar haar placenta eruit gehaald werd onder volledige narcose. Ik stond weggedrukt in een hoek van de kamer. Naast me zag ik Danny als kersverse papa met zijn dochtertje in zijn armen. Van verliefd kijkend naar haar, naar een bezorgde blik richting Noëlla. Zijn gelaat werd bijna even bleek als dat van haar. Noëlla kreeg een zuurstofkapje en een operatieschort aan. Ondertussen hoorde ik de verloskundige maar opnoemen: “1,3..... ik tel nu 1,5.... we moeten nu opschieten mensen. Administratie komt straks wel, we gaan nu vertrekken”. En daar reden ze de kamer uit richting de OK. Danny verbouwereerd
achterlatend met Evy op schoot.
Ik wist natuurlijk dat niet iedere bevalling er eentje is uit een boekje. Dat het niet altijd gaat zoals je wenst. Maar dat ik dit bij mijn eerste bevalling al vast ging leggen had ik niet gedacht, niet gewenst en zeker ook niet gehoopt. Ik wilde niemand in de weg lopen en heb me echt letterlijk weggedrukt in een hoekje. Achteraf gezien niet de meest fijne hoek want vanaf de andere kant had ik ook papa vast kunnen leggen die nu naast me zat. Heel even heb ik getwijfeld of ik vast moest leggen wat ik allemaal zag gebeuren maar ik heb het wel gedaan in het kader van “wissen kan altijd nog”. Gekeken dat ik geen professionals in mijn lens kreeg wat nog best lastig was met zoveel mensen in deze kamer. Mijn cortisol zat ongeveer tot aan het plafond. Op dat moment wist ik wel: Ook dit is geboortefotografie. Juist ook dit. De komende uren ben ik de schrijver die dit verhaal beeldend gaat vastleggen. Knop om, en door!
Evy werd in bed gelegd door de verpleegkundige en Danny nam zijn eerste taak als papa op zich: De familie bellen! Enthousiaste oma's aan de telefoon en ook wat ongerustheid. Hoe maakte mama het nu?
In de tijd dat Noëlla werd geholpen, werd Evy gecontroleerd. Ze was wat aan de zware kant en moest daardoor op suiker worden geprikt. Ze werd gewogen, gemeten en haar lichaam werd nagekeken. Haar eerste luiertje ging om en haar eerste kleertjes gingen aan. “dotje”was de tekst die erop stond. Nou, dat was ze zeker. Wat een popje!
Ik heb foto's gemaakt van ieder zinvol eerste moment in de hoop dat ik Noëlla de beelden kon geven die ze nu miste. Nadat alle handelingen gedaan waren en het enkel wachten was op de mama ben ik even gaan eten. Ik heb gevraagd aan het personeel of ze wisten hoe lang dit nog ongeveer kon duren. Ze vroegen of ik mijn nummer wilde achterlaten. Zo konden ze me bellen als ik er nog niet was en ze haar gingen ophalen vanuit de uitslaapkamer. Dat vond ik zo super lief en servicegericht van dit ziekenhuis. Ik voel me daarmee ook zo ontzettend welkom en gewaardeerd.
Na bijna 2 uur kwam ze terug. Geëmotioneerd door alles wat ze de afgelopen uren had meegemaakt. Met Danny naast haar en Evy weer vertrouwd in haar armen kon ze nu zelf haar familie te woord staan.
Ik ging twijfelen aan mijn autofocus maar kwam erachter dat het de tranen in mijn ogen waren die het zicht troebel maakte.
Grote broer Bram zou spoedig worden gebracht om kennis te maken met zijn kleine zusje. Ietwat onwennig kwam deze rond 15.00 de kamer op en keek bijna verbaasd naar zijn zusje die nog niet zo heel lang geleden in zijn mama's buik zat. Een kus voor Evy, een kus voor mama, maar nu moesten van hem toch ook echt opa en oma komen. Beide opa's en oma's kwamen de kamer binnen en nadat Evy uitgebreid bewonderd was kon Noëlla haar verhaal doen over haar bevalling. Grote broer was druk met cadeautjes en ballonnen. Wat een feest, zo'n kleine zus!
Ik werd bedankt door Noëlla omdat ze op oprecht blij was met het feit dat ik haar een stukje van haar verhaal kon laten zien die ze zelf moest missen. Dat ik haar kon helpen bij de verwerking van haar geboorte als moeder vandaag. Ik was blij en dankbaar dat ik er was. Dat ik er bij mocht zijn en dat ik met mijn camera hun verhaal mocht belichten. Met mijn pen hun verhaal mocht beschrijven en mijn gevoel heel dicht bij mezelf mocht blijven en gedaan heb wat ik dacht dat moest.
Lieve Noëlla & Danny, Bram en Evy
Wat een verhaal, wat een verleden en wat een prachtig nieuw hoofdstuk. Ik hoop dat na alle donkere wolken de zon voor altijd voor jullie mag schijnen. Ik denk dat er aan de hemel altijd een paar extra straaltjes jullie kant op komen want dat is jullie ontzettend gegund. Geniet van elke dag, van elkaar. Heel veel geluk!
wonderbaarfotografie
Ben jij geboortefotograaf en zou je ook eens een gastblog willen schrijven? Of heb jij misschien vanuit een andere hoek ervaring met een geboortefotograaf en wil je hier eens over vertellen?
Neem dan contact op met De Geboortefotograaf via info@degeboortefotograaf.nl
Geboortefotograaf geboortefotografie bevalling geboorte fotograaf fotografie fotograferen tips uitleg advies cursus workshop opleiding worden hoe wordt welke lens instellingen camera bevallingsfotograaf bevallingsfotografie opstarten bedrijf bedrijfje beginnen beginnende startende startend newbornfotograaf newbornfotografie doula geboortefoto geboortefoto's bevallingsfoto bevallingsfoto's back-up objectief keizersnede operatiekamer OK school scholing Nederland België beroepsvereniging academy childbirth photoacademy foto fotoshoot childbirthphotoacademy jody deijnen instelling lenzen licht omgaan spreker sprekers evenementen congres event congressen vrouwelijke vrouw fotografe starten renate van lith word ik foto's bewerken lightroom adobe individueel individuele
© Copyright. All Rights Reserved.